Biografia
-
Lata aktywności
1990 – teraz (33 lata)
-
Założono w
Bradford, West Yorkshire, England, Wielka Brytania
-
Członkowie
- Aaron Stainthorpe (1990 – teraz)
- Adrian Jackson (1991 – 2007)
- Andrew Craighan (1990 – teraz)
- Bill Law (1998 – 1998)
- Calvin Robertshaw (1990 – 2018)
My Dying Bride (ang. Moja Umierająca Panna Młoda) to brytyjski zespół, który powstał w czerwcu 1990 r. w mieście Bradford, wykonujący doom metal. W latach 90. XX w. zespół ten należał (wraz z Paradise Lost i Anathemą) do "Wielkiej Trójki" wykonawców death/doom metalowych. Ich muzykę charakteryzują wzniosłe i niejednokrotnie okraszane sentencjami łacińskimi i francuskimi teksty traktujące o smutku, bólu, mroku, cierpieniu i śmierci, długie i rozbudowane utwory oraz wielka dbałość o atmosferyczne detale.
Początek działalności grupy to fascynacje death metalem, które usłyszeć można na jedynej nagranej przez grupę kasecie demo Towards the Sinister.
Na swoich pierwszych albumach As the Flower Withers i Turn Loose the Swans wyróżnili się powolnym tempem i partiami skrzypiec oraz pełnymi poetyki tekstami (pierwszy album), a także partiami czystego (w odróżnieniu od charakterystycznego dla death metalu 'growlingu') wokalu w wykonaniu Aarona. Ich utwory miały nieszablonową strukturę, nie brakowało odważnych aranżacji z klawiszami i melorecytacjami.
Kolejny album zespołu The Angel and the Dark River oraz jego następca Like Gods of the Sun to całkowita rezygnacja z partii 'krzyczanych' i wyłącznie czyste i melodyjne partie wokalu. Więcej melodii było także obecnych w partiach gitarowych, gitarzyści często prowadzili dialogi ze skrzypcami. Martin Powell, skrzypek i klawiszowiec zespołu, opuścił go przed ukazaniem się następnego albumu: 34.788%… complete, który okazał się wielkim szokiem dla fanów, głównie ze względu właśnie na brak skrzypiec, bardzo eksperymentalny charakter, dużo elektroniki, sample i loopy perkusyjne (w Heroin Chic) oraz nawet partie Aarona, które mogłyby przypominać rapowanie hip-hopowego MC. Rdzeniem albumu pozostały jednak nastrojowe, melancholijne riffy, nie brakowało na nim przestrzeni i nastroju uniesienia, choć, ujmując lirykę tu zawartą całościowo, trzeba przyznać że teksty są nieco bardziej przyziemne niż na wcześniejszych albumach My Dying Bride, pojawia się też sporo przekleństw.
Po nagraniu tego albumu zespół opuścił długoletni gitarzysta Calvin Robertshaw, autor większości kompozycji na 34.788%… complete. Następna płyta została zatem praktycznie w całości skomponowana przez drugiego z gitarzystów, Andrew Craighana. Wydany w 1999 The Light at the End of the World przypomina dwa pierwsze albumy w tym, że jest bardziej deathmetalowy, powracają growlingi Aarona, nie brakuje także blackmetalowych krzyków, choć wciąż obecny jest śpiew melodyjny. Kompozycje są bardziej surowe, mniej tu elektroniki i klawiszy niż na poprzedniku, jednakże ten dobrze przyjęty (szczególnie przez "starych" fanów) album pokazał powrót zespołu do korzeni.
The Dreadful Hours, kolejny album MDB, którego okładkę zdobi obraz autorstwa wokalisty Aarona, to bardzo solidna pozycja, na której formuła wypracowana na poprzednim albumie została rozwinięta i udoskonalona. Album jest mniej spartański w brzmieniu - do zespołu dołączył następca Calvina - Hamish Glencross, zaś partie klawiszy wykonał gościnnie Jonny Maulding z Bal-Sagoth. Album jest swoistym pokazem siły w wykonaniu MDB - wszystkie elementy jakie pokazali na poprzednich albumach powracają tu w jeszcze bardziej przekonującej formie. Nie brak zatem ponurej atmosfery, świetnych dialogów gitar, nastrojowych klawiszy, czystych wokali i growlu. Ostatni utwór zaś to Return to the Beautiful, który ukazał się na pierwszym albumie grupy, a teraz został nagrany ponownie.
Następne albumy, Songs of Darkness, Words of Light oraz A Line of Deathless Kings to stopniowy rozwój dotychczasowej formuły pozbawiony rewolucji, ale zauważalny. Z albumu na album My Dying Bride dokonuje sztuki skomponowania coraz to większej ilości utworów praktycznie pozbawionych aranżacyjno-kompozycyjnych wad: mają perfekcyjne wyobrażenie o tym, kiedy odbiorca znudzi się danym riffem, i potrafią zainteresować go czym innym w najlepszym momencie. Utwory są zatem melodyjne, aranżacja bardzo dobra, brak słabych momentów, albumy są bardzo spójne - widać dbałość o każdy detal, która zawsze zresztą cechowała ten podchodzący bardzo poważnie do swojej twórczości zespół. Nawet potężna, przytłaczająca atmosfera nie powstrzymuje przed chęcią poznania tych utworów, właśnie ze względu na ich nieodparte piękno i stopień dopracowania.
W 2008 roku zespół zapowiedział pracę nad kolejnym albumem. Zaraz potem świat obiegła wiadomość o tym, że ze względu na to, iż grająca na klawiszach Sarah Stanton spodziewa się dziecka, zostanie ona zastąpiona przez Katie Stone, inną keyboardzistkę, która ponadto jest skrzypaczką, co oznacza powrót do skrzypiec po 12 latach przerwy. Album został zatytułowany For Lies I Sire i ukazał się 23 marca 2009 roku.
Obecny skład:
Aaron Stainthorpe - wokale (1990-)
Andrew Craighan - gitara (1990-)
Hamish Hamilton Glencross - gitara (2000-)
Lena Abe - bas (2007-)
Dan "Storm" Mullins - perkusja (2007-)
Shaun Macgowan - klawisze, skrzypce (2009-)
Ważniejsza dyskografia (płyty studyjne są pogrubione):
Symphonaire Infernus et Spera Empyrium (1991; EP)
As the Flower Withers (22.05.1992)
The Thrash of Naked Limbs (1993; EP)
Turn Loose the Swans (październik 1993)
I am the Bloody Earth (24.01.1994; EP)
The Angel and the Dark River (22.05.1995)
Trinity (25.09.1995; kompilacja rzadkich utworów)
Like Gods of the Sun (7.10.1996)
For Darkest Eyes (1997; VHS; wydane pięć lat później jako DVD)
34.788%… complete (6.10.1998)
The Light at the End of the World (12.10.1999)
Meisterwerk I (7.11.2000; best-of)
Meisterwerk II (13.06.2001; best-of)
The Dreadful Hours (13.11.2001)
The Voice of the Wretched (21.05.2002; koncertówka)
Songs of Darkness, Words of Light (23.02.2004)
Anti-Diluvian Chronicles (23.05.2005; best-of)
Sinamorata (25.08.2005; DVD)
A Line of Deathless Kings (9.10.2006)
An Ode to Woe (28.04.2008; koncertówka)
For Lies I Sire (23.03.2009)
Bring Me Victory (26.10.2009; EP)
A Map of All Our Failures (15.10.2012)
Opisy wykonawcy w Last.fm są edytowalna dla każdego. Poczuj się autorem i umieść swoje informacje!
Całość tekstu udostępnionego przez użytkowników na tej stronie jest dostępna w oparciu o licencję Creative Commons Attribution-ShareAlike; zastosowane mogą być takżę dodatkowe warunki.
